Lacrimosa

Em

Jako, że kocham Lacrimosę Mozarta, to sobie przesłucham te utwory, które podałaś. Laughing

Edit.

Alleine zu zweit jest fajne, ale to niemiecki. T_T Wiem, opóźniona jestem, że się skapnęłam dopiero. xD

Catelyn

To też jest fajne. Zaczęłam słuchać niedawno i mój tata uraczył mnie opowieścią tym, że podobno ileś lat temu puszczał to w samochodzie a ja nie chciałam tego słuchać. Jaaasne. Very Happy

Ale też jeszcze nie ogarnęłam do końca. Alleine zu zweit mi służy do przekonywania ludzi do niemieckiego, bo tam taki łagodny się wydaje Very Happy

Em

Catelyn

hadleys

moja przygoda z nimi właściwie skończyła się jedynie na Stille. Kto wie, może inaczej postrzegałabym ich koncert na SF, gdybym ich wcześniej poznała. i pomyśleć, że gdzieś tam pod sceną była szalejąca Kreaturka, której wtedy właściwie do końca nie kojarzyłam... ;>

die_Kreatur

Wielki Cthulhu, Lacrimosa!
NIE.

*przeciera oczy ze zdziwienia, czy aby na pewno to napisała*
Ojej. :hamster_sorry:

W sumie do ostatecznego zerwania z Lacrimosą dojrzewałam kawał czasu. Najpierw przestałam się jarać, potem słuchać, następnie cenić, wreszcie lubić. Widzę teraz to, czego wcześniej nie chciałam dostrzec i
Tilo? Autentyczny może był na początku, kiedy mimo tej całej autokreacji tworzył z serca. Strasznie trudno mi go zaakceptować teraz, kiedy jako 40letni facet pisze wierszydła jak nastolatek świeżo po lekturze Cierpień młodego Wertera i mówi w wywiadach o byciu wrażliwym artystą, jakby Wielkim Wrażliwym Artystą był. A niestety nie jest (powiedziałabym, że zjada własny ogon, ale ten, no, miazmat mię ogarnął ostatnio Embarassed

). Gotycki playboy się z niego zrobił, niestety. Fanatycy mogą się oburzać, ale Revolution podoba się już tylko fanatykom.
Tak, w starszych płytach - Inferno, Stille, Elodii czy już w ogóle w pierwszych trzech - naprawdę jest to coś, co szczerze zachwyca, ale później... nie wiem właśnie. Przerost formy nad treścią towarzyszył Lacrimosie od samego początku, ale potem dysproporcja zwiększyła się drastycznie, 90% formy i 10% treści, coś w ten deseń.
...zresztą obecnie mdli mnie nawet przy Elodii. Jestem w stanie słuchać tylko tych co bardziej surowych utworów, bo i tak nie identyfikuję się z przekazem, a taka surowa forma o wiele bardziej mi odpowiada.

Ale Anne lubię, chociaż do tej pory nie wiem za co. Lubię o niej myśleć, budować z wyobraźni prawdopodobne scenariusze jej życia, konstruować ją z nielicznych wywiadów i dotyczących jej fragmentów paplaniny Tila. Taka moja mała obsesja. Hm, jak się teraz nad tym zastanawiam, wydaje mi się, że przestałam tak bardzo szaleć na punkcie tego zespołu w momencie, w którym dotarło do mnie, że najprawdopodobniej Tilo zniszczył jej całe życie.

Noale co z tym zespołem przeżyłam to moje. Współczujcie hadleys. Laughing

Nefereth · Wysłany: Pią 13:28, 22 Mar 2013 Temat postu:

die_Kreatur · Wysłany: Pią 22:28, 22 Mar 2013 Temat postu:

Nic wprost, nic oficjalnego, nic na pewno. Taka tam refleksja po przejrzeniu miliardów zdjęć, przeczytaniu wszystkich dostępnych po polsku i po niemiecku wywiadów oraz roku stalkowania ich aktywności w sieci. Embarassed

Coś baaaaardzo nie pasowało mi w relacjach między nimi, a jak się na to nałoży opowieści Tilo o tym, jak to Elodia powstawała... Mam dziwne przeczucie, może niesłuszne, że Tilo ma nieźle popapraną osobowość, przepraszam.

Chociaż co by nie mówić, Tilo perfekcyjnie chroni swoją prywatność.